گویای خبر – شعر و ادب فارسی فقط میراث ایرانیان یا پارسی‌گویان جهان نیست؛ شعر و ادب فارسی برگردن فرهنگ و تمدن جهان حق بزرگی دارد و با طرح موضوعات مهم انسانی میراث معنوی بشریت به حساب می‌آید.

بیش از هزار سال است شاعران پارسی‌گو با همین زبان امروز ما توانسته‌اند اندیشمندان جهان را متوجه خود و فرهنگ ایرانی کنند؛ خیام با رباعیاتش دیری‌است که اروپا و غرب را در هزارتوی اندیشه‌های فلسفی خود سرگرم کرده و مولانا در زمان حیاتش بخش عمده‌ای از امپراتوری روم شرقی را با اندیشه‌های خود تصرف نموده است؛ و حافظ! و چه می‌دانیم که حافظ جهانِ گوته را چگونه دگرگون کرد که او را برادر خود خواند؟! و سعدی را، که رقعه‌ منشآتش به کاغذ زَر در اکناف عالم دست به دست می‌برند و عالی‌جناب فردوسی، آن بزرگ‌نگهبان پارسی با کاخ بلند زبان‌ِ پارسی و اندیشه‌های تمدن سازش؛ و شهریار! شهریارِ شعر ایران زمین، محمدحسین بهجت تبریزی، در دوره حاضر، برخاسته از دیار خاقانی، نظامی و چهارصد شاعرِ پارسی‌گویِ خفته در مقبره‌الشعرای تبریز، آینه‌ تمام‌نما و نمایاننده این میراث عظیم است؛ او حق دارد که روز شعر و ادب فارسی به‌ نام او باشد. چرا که شعر شهریار اصالت رودکی و سادگی شعر خراسان؛ طراوت سعدی و حافظ و مولانا و شیرینی سبک عراقی، نازک خیالی‌های بیدل و صائب در سبک هندی و غنای نظامی گنجوی را یک‌جا نمایندگی می‌کند.

• نویسنده : دکتر محمدجعفر محمدزاده نویسنده و پژوهشگر تاریخ زبان و ادبیات فارسی