گویای خبر – در ادامه مطلب درست نویسی، بخش دیگری از مطالب برای مخاطبان محترم آورده شده است.

همزه میانی در کلمه‌­های فارسی وجود ندارد و نباید به صورت «ئـ» نوشته شود.

* اگر پس از همزه میانی، مصوت «ای» و «او» و «_اِ» باشد، روی کرسی «یـ » نوشته می‌شود. مانند: استثنائات، القائات، ایدئالیسم، برائت، پنگوئن، تبرئه، تخطئه، توطئه، رئوف، مشمئز، مطمئن

«به» (خواه حرف اضافه، خواه حرف قسم، خواه میانوند باشد یا این­ که حرف مرکب یا عبارت بسازد) از کلمه بعد از خود، جدا نوشته می‌­شود.

«به» در موارد زیر، پیوسته نوشته می‌­شود.

* اگر «به درد» به صورت «بدرد» نوشته شود، شباهت معـنا رخ می‌دهد، زیرا «بدرد» یعنی پاره کند و «به درد» یعنی به غم و اندوه. صدها واژه دیگر هم وجود دارد که باید به هنگام نوشـتن آن‌ها با احتیاط بود، مانند: به دل و بدل، به شـتاب و بشـتاب، به کار و بکار، به گردن و بگردن، به کس و بکس، به همان و بهمان، به گردش و بگردش، به چشم و بچشم، به هر و بهر، به خر و بخر، به دوش و بدوش، به بار و ببار، به خواب و بخواب و…

چسباندن حرف اضافه فارسی «به» به حرف تعریف عربی «ال» واژه‌های بی‌­هویتی ساخته‌­اند که برخی از آن‌ها هنوز در زبان فارسی هستند، تا هنگامی که فارسی‌زبانان با ساختن برابرهای فارسی، زبان خود را از آن‌ها پاک کنند.

هرگاه «بای زینت»، «میم نهی»، «نون نفی» بر سر افعالی که با الف مفتوح یا مضموم آغاز می‌شوند، مانند اندیشیدن، افتادن، افکندن بیاید، «الف» در نوشتن حذف می‌شود.

• نویسنده : مریم زارع پستکی زاد کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی