گویای خبر – در ادامه مطالب لذت نوشتن و درست‌نویسی، در زبان فارسی از نظر دستوری، کلمه مذکر و مؤنث وجود ندارد. بنابراین آوردن صفت مؤنث برای موصوف مؤنث به شیوه زبان عربی، به ویژه که موصوف، کلمه فارسی است یا مؤنث نیست، نادرست است.

الف کوتاه (الف مقصوره) خاصّ زبان عربی‌ و صدایی میان «آ» و «ـَـ» است. در فارسی برای نگارش این دست واژگان عربی، به صورت «الف» نوشته می­ شود.

* این موارد استثنا است:

۱- الی، اولی، حتّی، سفلی، علی، متوفی

۲- اسم‌های خاص مانند: عیسی، مجتبی، مرتضی، مصطفی، موسی، صغری، کبری، یحیی

۳- اسامی سوره‌های قرآن مانند: طه، یس

«ی» در کلمه‌­های عربی مختوم به «ی^ا» (که «آ» تلفظ می‌شود)، در اضافه به کلمه بعد از خود، به «الف» تبدیل می‌شود.

کلماتی که پیوند همپایگیِ «واو» دارند، هنگامی که صفت پسین یا مضاف ­الیه می‌­گیرند، بعد از «واو»، به جای «-ِ»، «ی» می‌­آید.

برای کلمات مختوم به های بیان حرکت که مضاف واقع می‌شود، از یای ناتمام «ء» («ی» کوتاه شده شبیه به همزه) که همزه نیست و جانشین کسره اضافی است، استفاده می‌شود.

«تر» و «ترین» از علایم صفات تفضیلی و عالی در زبان فارسی، باید همواره جدا از کلمه قبل از خود نوشته شوند؛ مگر در اتصال به کلمات تک­ هجایی، مانند بهتر، بهترین، بیشتر، بیشترین، پیشتر، پیشترین، کمتر، کمترین، کهتر، کهترین، مهتر، مهترین که علامت «تر» به کلمه قبل از خود می‌­چسبد.

• نویسنده : مریم زارع پستکی زاد کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی